Zabudowa placu Dietla jest przykładem XIX-wiecznej polskiej architektury uzdrowiskowej z niewielkim wpływem sztuki zachodniej. U wejścia na plac Dietla znajduje się budynek "Stara Kancelaria" wybudowany w latach 1864 - 65. Miejsce pierwszego domu zdrojowego zajęła w 1864 willa "Pałac" mająca piękną wieżę zegarową w południowej części.
Budynek należał po połowie do Józefa Szalaya i jego syna Władysława. W 1880 r. dostał się w ręce Akademii Umiejętności. Do 1939 r. pełnił rolę hotelu, a następnie restauracji "Zdrojowa". Do Placu Dietla przylega Park Górny im. hrabiego Adama Stadnickiego założony przez Jana Kutscherę, a następnie rozszerzony i urządzony przez J. Szalaya. Sprowadził on wiele rzadkich okazów drzew. Wśród drzew rosnących w parku możemy spotkać: buki, jodły, lipy, klony, modrzewie, dęby, tuje i sosny. W górnej części Parku rozciąga się lasek modrzewiowy zasadzony w latach 1909 - 1911 z nasion sprowadzonych z Tokio. Na skraju Parku za "Szwajcarką Górną" znajduje się kaplica zdrojowa pod wezwaniem Matki Boskiej Królowej Nieba. Zaprojektowana przez J. Szalaya, wybudowana w latach 1844-1847 w stylu neogotyckim.
W ołtarzu znajduje się obraz olejny pędzla J. Szalaya "Madonna z Dzieciątkiem". Na ścianach umieszczone są 3 tablice marmurowe poświęcone Stefanowi, Józefinie i Józefowi Szalayom. Obok kaplicy rośnie wiekowy modrzew, który został ustanowiony pomnikiem przyrody. Naprzeciw kaplicy stoi muszla koncertowa zbudowana ok. 1950 r., w której odbywały się koncerty dla kuracjuszy. Zachodni narożnik Placu Dietla stanowi dom "Pod Bogarodzicą" wybudowany w 1853 r. przez Szalaya. Północną część placu zajmują wille "Holenderka" i "Dom nad Zdrojami". "Holenderka" została zbudowana w 1855 r. w stylu holenderskim. Uwagę zwraca również pomnik - popiersie twórcy uzdrowiska Józefa Szalaya, odsłonięty dnia 12.05.2002 r.